گفتگو با ملت ایران یا محاکمه آمریکا؟

پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا اخیراً اعلام کرده، مایل است به تهران سفر کند و با رسانه‌های ایرانی مصاحبه کند. پمپئو گفت: «دوست دارم فرصتی باشد و [به ایران]بروم. نه برای اینکه صحبت‌های تبلیغاتی بکنم، بلکه حقایق را به مردم ایران درباره اینکه رهبرانشان چه‌کار کرده‌اند و چطور این موضوع به ایران لطمه زده، بگویم.» این خواسته وزیر خارجه آمریکا، آن‌هم پس از یک سال خروج از برجام و اعمال راهبرد «فشار حداکثری» مشخص گردیده است که ایران ثبات و استحکام خود را نه‌تن‌ها حفظ کرده است، بلکه وارد راهبرد جدید تهاجمی خود در قالب «مقاومت فعال» شده است. این مسئله به نظر می‌رسد باعث احساس سرگشتگی دولتمردان آمریکا شده است که چنین سراسیمه درصدد ترمیم تخریب چهره خود در نزد افکار عمومی ملت ایران برآمده‌اند. پمپئو تحت‌فشار‌های ایجادشده و تغییر محاسباتی تحمیل‌شده از سوی جمهوری اسلامی ایران، دچار نوعی بن‌بست شده است. اعمال محدودیت در تردد دکتر ظریف در آمریکا، نشانگر اصلی این وضعیت است که باعث رسوایی هرچه بیشتر دولت آمریکا گردیده است که نشانگان آن را در همین اقدام چهارشنبه‌شب هفته گذشته وزارت خزانه‌داری آمریکا که بالاخره برخلاف عرف معمول دیپلماتیک که حتی در شرایط جنگی، وزیر خارجه هیچ کشوری از عضو سازمان ملل را تحریم نمی‌کنند، وزیر خارجه کشورمان را تحریم کردند و از نگاه خودشان، دارایی‌های نداشته ظریف در آمریکا را مصادره کردند.

 

فشار حداکثری آمریکا، برخلاف محاسبات اولیه‌شان، باعث شده است تا نه‌تن‌ها اتحاد ملی در ایران تقویت شود، بلکه رسوایی آمریکا و عدم مذاکره با این کشور به یک نظر مورد اجماع میان تمام جریانات سیاسی کشور تبدیل شود. پمپئو گمان می‌کند با درخواست حضور رسانه‌ای در ایران و به قول خودش طرح مسائل برای مردم ایران، در جامعه ایرانی، اشتیاق برای شنیدن صدای او بالا رفته و ملت ایران طالب شنیدن «اسرار مگوی» وی خواهند شد و از این رهگذر به میزان زیادی، به هدف اختلاف‌افکنی در داخل ایران دست خواهد یافت. در فضای کنونی ارتباطات جهانی که دسترسی به اینترنت در ایران در سطح بسیار بالایی قرار دارد، مردم ایران از تمامی اقشار، بدون سانسور «آمریکای بدون روتوش» را می‌بینند؛ بنابراین، پیشنهاد احمقانه گفتگو با مردم ایران که پیش‌تر چند بار از سوی رسانه‌های ضد ایرانی فارسی‌زبان مانند بی‌بی‌سی و صدای آمریکا هم انجام شده بود، در واقع امری بیهوده است. چه‌بسا این پیشنهاد ناشی از بولتن‌های سازمان منافقین باشد که بر مبنای آن، مسئولین آمریکایی گمان کرده‌اند در جمهوری اسلامی ایران، مردم فقط محدود و مجبور به استفاده از یکی دو شبکه داخلی هستند! پمپئو نمی‌داند که در صورت حضور در ایران و مصاحبه با رسانه‌های ایرانی، او در موضع دشوارتری قرار خواهد گرفت؛ بنابراین، رسانه‌های ایران و مجموعه‌ای از خبرنگاران از تمامی جناح‌های سیاسی، می‌توانند در یک عمل ابتکاری، سؤالات مصاحبه غیرحضوری با پمپئو را شفاف برای او بفرستند تا «این دانش‌آموز مکتب جنگ و تحریم، بتواند برای روز امتحان به‌اندازه کافی فرصت تقلب داشته باشد»؛ اما آیا او علیرغم داشتن این سؤالات انبوه رسانه‌ای، می‌تواند به آن‌ها پاسخ دهد؟ نمونه‌ای از این سؤالات واقعی و بسیار سخت که تماماً ملت ایران آن‌ها را تجربه کرده‌اند، می‌تواند این موارد باشد:

۱- چرا آمریکا هزاران کیلومتر دورتر از مرزهایش با پول مالیات این کشور مشغول تنش‌آفرینی است؟
۲- چرا آمریکا سال‌ها از دیکتاتور پهلوی حمایت کرده و کودتای ۲۸ مرداد را رقم زد؟